بررسی سطح و عوامل مرتبط با شادمانی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم، سال 1396

زمینه و هدف: شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه شادمانی می‌تواند تحت تأثیر شناختی قرار گیرد که متأثر از محیط اجتماعی و فیزیکی محل زندگی فرد است. این مطالعه با هدف بررسی عوامل مؤثر بر شادمانی دانشجویان پیراپزشکی، پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی قم صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی - مقطعی بر روی 343 دانشجوی واجد شرایط دانشکده‌های پیراپزشکی، پرستاری و مامایی قم در سال 1396 انجام شد. نمونه‌ها به‌صورت تصادفی چند مرحله‌ای وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه‌های دموگرافیک و شادمانی آکسفورد جمع‌آوری شد. داده‌ها به کمک آزمون‌های تی مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه، همبستگی پیرسون و اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین نمره شادمانی دانشجویان پیراپزشکی، 3/13±5/38 و دانشجویان پرستاری و مامایی، 7/16±2/36 به دست آمد. براساس نتایج آزمون تی‌ مستقل، تفاوت آماری معنی‌داری بین نمره شادمانی، وضعیت تأهل، سن و مقطع تحصیلی وجود داشت (05/0>p). همچنین نتیجه آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه، تفاوت آماری معنی‌داری را بین نمره شادمانی و نوع رشته تحصیلی دانشجویان نشان داد (003/0p=). طبق آزمون پیرسون، رابطه خطی مستقیم و معنی‌داری بین سن و نمره شادمانی دانشجویان وجود داشت (007/0p=، 146/0r=). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد دانشجویان پیراپزشکی، پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی قم، از سطح شادمانی قابل‌قبولی برخوردارند. همچنین متغیرهایی همچون سن، جنس، مقطع و رشته تحصیلی به‌عنوان عوامل مرتبط با شادمانی شناخته شدند.